رسالت

طبیعت ما جوریه که همیشه عاشق چیزهای ممنوعیم، طرفدار اتفاقاتی هستیم که هیچ وقت رخ نمیده، کسانی رو می پسندیم که انگار کمر به قتل مون بستن، یا از کسانی فرار می کنیم که بی نظیرترین عاشق های دنیا هستند. طبیعت ما به این شکله که همیشه سراغ چیزی رو بگیریم که نداریم، اما غافل از این که برای به دست آوردن بعضی از چیزها، باید خیلی چیزهای دیگه رو از دست بدیم. انگار به صورت خود آگاه وارد طوفانی میشیم که برای تجربه کوتاهش، یک جراحت سنگین رو به یادگار می پذیریم. طبیعت ما از این خواسته ها سیری ناپذیره. ما هیچ وقت به فکر خودمون نیستیم، وگرنه تن به چنین جراحت هایی نمی دادیم. ما توی زندگی مون، یک سبد میوه ممنوع چیدیم و به خاطرش هر چه که بود رو از دست دادیم. انگار از دست دادن، رسالت انسانی ماست.

سعید شجاعی
ده، هشت، نودوچار